Doing History through Art: An Opening

By Ponni Arasu and Kamala Vasuki

*This is the first installment in the ongoing series Holding Movements, Agitating Epistemes convened and co-edited by Ponni Arasu and Richa Nagar.*

What does it mean to document history? What does it mean to document the history of a place that has lived through a prolonged war? What does it mean to ‘do’* such history through the eyes of women? What does it mean to ‘do’* such history through art, with art?

*Language, especially the English language, originally the coloniser’s tongue and now complexly, that of a few of us, is inadequate for all purposes, be it art or history. In Tamil, it is possible to use the term ‘Varalaru Uruvakkuthal’ or to ‘Create history,’ both for making history and documenting history. In English, the two are strictly separated: writing history or documenting history can never be interchangeable with creating history. Indeed, many a time, these labors must remain isolated in order to be publicly recognized. Since ‘creating history’ in English sounds too grand and overbearing for the history we are ‘doing’ here, this awkward English formulation of ‘doing history through art’ seems most suitable.^[1]It is difficult to use the terms ‘history’ and ‘doing’ together without being reminded of the iconic text The history of doing: an illustrated account of movements for women’s rights … Continue readingIn the process of interweaving this note across Tamil and English and across words, lines, curves, and colors, we stumbled upon the Tamil word, varalaaru seythal, which literally means ‘doing history’ and allows us to step away from the grandiose-ness of varalaaru uruvaakuthal.

What will follow this introduction is a collection of, mostly bilingual (Tamil and English), mixed medium pieces—with prose, poetry, visual art, perhaps even some performance videos. This is a processual history^[2]As part of my (Ponni) documentation of the life of Feminist historian Uma Chakravarti, in close collaboration with her, we co-wrote a piece about some aspects of the archive we had created together. … Continue reading of many places, peoples, and spaces in northern and eastern Sri Lanka from the late 1970s onwards. It is anchored in the works of Kamala Vasuki, a feminist maker of art (visual, poetry, and performance) and a significant member of a community of women who have made up the histories of the women’s movements in Sri Lanka, specifically in Tamil-speaking Sri Lanka. While her affiliations to language and nation are unavoidable, she also has much cherished connections beyond languages and nations, both extant and imagined.

In a way, this piece can be described as an intimate relational process between Kamala Vasuki and I, Ponni Arasu, a historian by training, specifically an oral historian, a maker of art (performance) and an activist who is a part of the spaces that make for the women’s movements in Tamil-speaking contexts as well as in the nation states of India and Sri Lanka.

Together, we will do this history.

This history consciously defies genre—of history, of writing, and of art. It carefully places an individual and her art as an anchor to radically re-form individual history into one of peoples, places, processes, and times. While no history is complete, this process of doing history hopes to knit an intricate web that creates a hunger in those we share it with, wanting to find out more, wanting to unlearn and relearn more, without a desire for closures or expertise.^[3]This series is very much in line with the storytelling that Richa Nagar proposes in Hungry Translations. More specifically, these statements from the book may help illuminate how this series seeks to … Continue reading

  

To place art at the centre of doing history, too, is a conscious choice. Art often has a much easier time defying categories than people and their words do. It has space for nuance, complexities, contradictions, continuums, flows, and everything in between and beyond. In a sense, it has the potential to capture the essence of human beings in its raw-er sense—before we are categorised. Simultaneously, no art is universalist in some simplistic sense. Everything—from the materiality of the art: paper, color, pen, pencil, coal, brush, all the way to the hands that make it and the heart that envisions it—emerges from and narrates specific stories. They are specific and yet often fundamental to us as humans and the worlds we breathe in. Perhaps it is that fundamental essence of art which lends itself to universality. Although there are always fears that such lending can lead to de-politicising, that will not be the case here. Similarly, the brands and boundaries of ‘politics’ in its restricted sense of the term (filled to the hilt with default identities, assumed languages, proclaimed affiliations etc.) will not suffocate the art that is doing history here. We yearn for a balance between the specificity and fundamentality in this series with the art itself as our guide.

The process of this history–doing has already been difficult to pry apart into different parts. Content. Form. Methodology. Analysis. Presentation. Convenient compartments that are in fact intertwined with one another. Ponni and Vasuki do not have fixed roles in this process. Either one of us may be writing, making art, or translating for you any of the pieces that make up the series. However, Ponni has chosen the job of listening in. Listening to everything, including the silences^[4]Yoneyama, in her treatment of a traumatic history, suggests numerous ways to listen to silences as a mode of archiving the unsaid. See, Lisa Yoneyama. 1999. Hiroshima Traces Time, Space, and the … Continue reading and bearing witness^[5]Priya Thangarajah explains the act of being able to be there for women through socio-legal process with regards to sexual violence in the context of conflict (or even otherwise) as ‘bearing … Continue readingto all that is said and unsaid, made and unmade. Listening in, keenly with passion and care, for all the future histories that remain to be done, the kernels of which populate these stories. Vasuki has chosen the job of reliving, re-telling, re-making the histories and art she has done and is doing.

Together we take a deep breath in and do the history now, so that others may keep doing it for the generations to come.

And so we begin. Come join us on this journey.
With love and hope,
Vasuki and Ponni

வரலாறு செய்தல் என்றால் என்ன? பல தசாப்த யுத்தத்தில் அகப்பட்ட சமூகத்தின் வரலாற்றை ஆவணப்படுத்துவதன் பொருள், செய்முறை யாவை? இப்படியான  வரலாறு செய்தலை பெண்களின் நோக்கிலிருந்து செய்வதனால் எழும்பும் அர்த்தங்கள் என்ன? கலை உருவாக்கத்துடன், அதனூடே இவ்வரலாற்றை செய்தல் என்பதன் வடிவம், செய்முறை எவ்வாறமையும்?

 

இந்த சிறு குறிப்பினை ஆங்கிலத்தில் எழுதுகையில், தமிழில் வரலாறு உருவாக்குதல்’ என்னும் வசனத்தை, ‘make history’ – வரலாற்றில் ஒரு அங்கமாயிருந்து உருவாக்கல், மற்றும் ‘document history’ – வரலாற்றை ஆவணப்படுத்தல் ஆகிய இரண்டிற்கும் பொதுவாக, இரண்டின் பொருளும் பிணைப்பும் வெளிப்படும் வகையில் உள்ள சொற்பாவனைக்கான சாத்தியப்பாடு உண்டு என்று எழுதியுள்ளோம். நம்மை பற்றிய உண்மைகளை, யோசனைகளை, உணர்வுகளை முன்வைக்க, நம்மை ஆதிக்கம் செலுத்தியவர்களின்  மொழியாக இருந்து, இன்று நம்முள் சிலருக்கு தம் மொழியாக ஓரளவு மாறியுள்ள ஆங்கிலத்தைவிட, தமிழில் கூறுவது, சில வேளை எளிதாக அமையும். ஆனாலும் ‘வரலாறு உருவாக்கல்’ என்று கூறுகையில் வரும் படாடோபத்தைத் தவிர்க்க, ‘வரலாறு செய்தல்’  (document history) எனும் சொற்தொடரை பயன்படுத்துகிறோம். இதனால் இருமொழிகளுக்கிடையிலான மொழிபெயர்ப்பிலும் ஒரு பயணம் ஏற்பட்டு அதன் விளைவாக ஒன்றொடொன்று ஒத்த சொற்பாவனை உருவாகியுள்ளது.

 

இந்த வரிசையில் வரும் ஆக்கங்கள் ஒரு வரலாறு செய்தல் செயல்பாடாகும்.  இச்செய்தலில் மேற்கண்ட பல பொருள்கள் அடங்கும்.

 

 

இந்த வரிசையில், ஆங்கிலம் -தமிழ் இருமொழியிலும், பல்வகை வெளிப்பாடுகள் – கட்டுரை, கவிதை, ஓவியம், நிகழ்த்துக்கலை -கலந்து விளங்கும் ஆக்கங்கள் வழங்கப்படும். இது 1970களின் இறுதியிலிருந்து, இலங்கையின் வடக்கு-கிழக்கின் இடங்கள், மக்கள், வெளிகள் ஆகியவற்றின்  வழிமுறை மைய (processual)  வரலாறாகும். இவ்வரலாற்றின் நங்கூரமாக, இலங்கை – அதிலும் தமிழ் பேசும் இலங்கையின் – பெண்ணிலைவாத இயக்கங்களில் அங்கம் வகிக்கும் ஓவியர், கவிஞர் மற்றும் நிகழ்த்துக்கலை கலைஞரான கமலா வாசுகி விளங்குவார். (மொழி சார் அடையாளத்தோடு, மனிதனால் உருவாக்கப்பட்ட, கற்பனை செய்யப்பட்ட தேச எல்லைக்கோடுகளை தாண்டி அமையும் நட்புகளுடன் விளங்கும் ஒரு  இருப்பு அவருடையது.)

இந்த ஆக்க வரிசை கமலா வாசுகி, மற்றும் நான் – பொன்னி அரசு -இடையிலான நெருங்கிய, உறவியல் சார் நோக்கினால் செதுக்கப்பட்டுள்ள வழிமுறை. நான் ஒரு வரலாற்று ஆய்வாளர் – குறிப்பாக வாய் மொழி வரலாறு செய்பவர். அதோடு நாடகக் கலைஞர், சமூக மாற்ற செயல்பாட்டாளர் மற்றும் தமிழ் பேசும் சமூகங்கள், இந்தியா மற்றும் இலங்கை எனும் எல்லைக் கோடுகளுக்குள்ளும், அவற்றை தாண்டியும், திகழும் பெண்ணிலைவாத இயக்கங்களில் ஒரு அங்கத்தவர்.

நாங்கள் இணைந்தே இந்த வரலாற்றினை செய்வோம்

 

 

இவ்வாக்க வரிசைத்தொடர் ஒரு குறிப்பிட்ட வரலாற்று, இலக்கிய மற்றும் கலைப் வகைக்குள் (genre) அடங்காது. இதுவும் சிந்தித்து எடுக்கப்பட்ட முடிவாகும். ஒரு தனி நபரையும் அவரது கலையையும் கவனத்துடன் இவ்வரலாற்றின் மத்தியில் வைத்து, அதே சமயம், தனி நபர் வரலாற்றினை இன்றியமையாத முறையில் மக்கள், இடம், காலம் ஆகியவற்றின் வரலாறாக தீவிர மீளுருவாக்கம் செய்யும் பணி இங்கு மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளது. எந்த வரலாறும் முழுமையானதல்ல. ஆனால், இவ்வரலாற்றின் மூலம் பின்னப்படும் சிக்கலான வலைப்பின்னல், இதனை படிப்போர், பார்ப்போர் மத்தியில் இன்னும் சிறிது கூடுதல் தகவல்களை நாடவும், கேள்விகள் கேட்கவும், தேடலில் ஈடுபடவும்  தூண்டும் என நம்புகிறோம்.

 

கலையினைக் கருவாக வைத்து வரலாறு செய்வதனால் ஒரு முக்கிய பயன் நம்மை வந்தடைகிறது. மனிதர்களைவிட, வெவ்வேறு காலங்களில் சமூகங்களை வரையறுக்கும் வகைப்படுத்தலில் இருந்து தப்புவது கலையுருவாக்கத்திற்குச் சாத்தியமாக உள்ளது. கலையில் நுணுக்கம், சிக்கல்தன்மை, எதிர்மறை, தொடர்முறை என அனைத்திற்கும் இடம் உண்டு. மனிதர்கள், வகைப்படுத்தல் காரணமாகச் சுருங்கிப்போவதற்கு முன் தம்முள் புழங்கிய அடிப்படையானத் தன்மைகளை கலை தொடக்கூடும். அதே சமயம் கலை எப்பொழுதும் நுணுக்கமற்ற பொதுமை கொண்டதும் அல்ல.; உதாரணமாக ஓவியக் கலையுருவாக்க பொருட்களான காகிதம், வண்ணம், பேனா, பென்சில், கரி, தூரிகை ஆகியவை முதல் அவ்வோவியத்தை உருவாக்கும் கைகள் மற்றும் மனம் ஆகியவற்றுடன், கனவுகள் வரை குறிப்பிட்ட கதையிலிருந்து எழும்பி, குறிப்பிட்ட கதைகளை சொல்லுபவை. குறிப்பிட்ட  தனித்தன்மையுடைய அதே சமயம், மனிதர் அனைவருக்கும் பொருந்தும் அடிப்படைத் தன்மையையும் மீளுருவாக்கம் செய்வதால், கலை உலகப் பொதுமையானதும் கூட. ஆனால் அவ்வாறான பொதுமையில் எழும்பக்கூடிய அரசியலற்றமை, இந்த வரலாற்றில் உங்களுக்குக் கிடைக்காது. அதே சமயம் அரசியலின் சுருங்கிய பொருளில் அடங்கும் வகைபடுத்தலும், விதிவரைமுறைகளும்  எங்கள் ஆக்கங்களை நெருக்காது. இந்தக் குறிப்பிட்ட தன்மையையும் அடிப்படை மனிதத் தன்மையையும் சமனாக வைத்து இவ்வரலாற்றினை கொண்டுசெல்வதற்கு இவ்வாக்கங்களின் கருவிலுள்ள கலை எமக்கு வழிகாட்டும்.

இந்த வரலாற்றுருவாக்கத்தினுள் வடிவம், செய்முறை, உட்பொருள், பகுப்பாய்வு, அளிக்கை ஆகியவற்றை பிரித்தெடுத்தல் கடினம். இவையனைத்தும் ஒன்றொடொன்று பின்னிப்பிணைந்து உள்ளன. பொன்னிக்கும் வாசுகிக்கும் இந்தப் பயணத்தில் விதிக்கப்பட்ட வேலைகள் என்று இல்லை. வரிசையின் ஆக்கங்களில் நாங்கள் இருவரும் மாறி மாறி எழுத்து, கலையுருவாக்கம், மொழிபெயர்ப்பு என செய்வோம். அதே சமயம், பொன்னியின் அடிப்படைப் பணி செவிமடுத்தல், அமைதிகள், நிசப்தங்கள் ஆகியவை உட்பட கவனித்தல். கூறப்படும் கதைகளுக்கு, வாழ்வுகளுக்கு, வரலாற்றிற்கு சாட்சியாக இருத்தல் ஆகியவை. அக்கறையுடனும் ஆர்வத்துடனும் செவி மடுத்து, இந்த கதைகளுள் சிதறிக்கிடக்கும் இதுவரை செய்யப்படாத, செய்யப்பட வேண்டிய வரலாறுகளை கவனமாக அவதானித்து ஆவணப்படுத்தல். வாசுகியின் அடிப்படைப் பணி மீள்வாழ்தல், மீளுரைத்தல் மற்றும் தாம் உருவாக்கியுள்ள, உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கும் வரலாறுகளையும் கலையையும் மீளுருவாக்கல் ஆகியன. இந்த வரலாற்றுருவாக்கத்தை இனிவரும் தலைமுறையினர் தொடர்ந்து செய்யவேண்டும் என்பதனால், இன்று நாங்கள் ஒரு நீண்ட நெடுமூச்சை உள்ளிழுத்து இவ்வரலாற்றினைச் செய்வோம்.

இனிதே தொடங்குகிறது. எங்களுடன் இப்பயணத்தில் நீங்களும் வாருங்கள்!

அன்புடனும் நம்பிக்கையுடனும்,

வாசுகி,பொன்னி